Η ζωή είναι μπροστά μας με όποια εμπόδια κι αν εμφανιστούν

Γεια σας. Ονομάζομαι Δέσποινα, ζω στη θεσσαλονίκη και είμαι 26 χρονών.
Ήμουν πρωταθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής για 8 χρόνια και γυμναζόμουν αμέτρητες ώρες με μεγάλη ένταση. Τα τελευταία χρόνια συμμετείχα στην Εθνική Ελλάδας. Σταμάτησα όμως να κάνω πρωταθλητισμό λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού στη μέση μου και μου πήρε αρκετό καιρό να βρω το δρόμο μου, γιατί η ρυθμική γυμναστική ήταν όλη μου η ζωή. Τελικά όμως κατάφερα να συνεχίσω κάνοντας μια καινούρια αρχή.
Εκεί λοιπόν που η ζωή μου είχε βρει το δρόμο της ξανά (τελείωσα τις σπουδές μου, είχα μια αξιόλογη δουλειά και μια όμορφη σχέση) στις 5/10/2010 ξυπνάω ξαφνικά με τρομερό πόνο στο στήθος και στην πλάτη και κατέληξα να νοσηλεύομαι. Αρχικά μου είπαν ότι έχω μυοκαρδίτιδα και ακολούθησαν πολλές- πολλές εξετάσεις και επαναεισαγωγές σε νοσοκομεία λόγω επανεμφάνισης των συμπτωμάτων. Βρισκόμουν σε άθλια ψυχολογική κατάσταση.
Τελικά η αρχική διάγνωση αναιρέθηκε. Η πάθηση από την οποία πάσχω είναι μια μυοκαρδιοπάθεια που ονομάζεται «αρρυθμιογόνος μυοκαρδιοπάθεια της δεξιάς κοιλίας». Από ότι κατάλαβα είναι σπάνια πάθηση και μπορεί να εμφανιστεί στη νεαρή ηλικία. Συνήθως είναι κληρονομική αν και ευτυχώς κανένας από την οικογένεια μου δεν είχε ποτέ μέχρι τώρα κάποιο πρόβλημα με την καρδιά του. Η συγκεκριμένη πάθηση δημιουργεί κυρίως επικίνδυνες αρρυθμίες. Όταν νοσηλεύτηκα είχα περίπου 1700 αρρυθμίες στο 24ωρο. Τα φάρμακα που έπαιρνα ήταν καρβεδιλόλη και αμιωδαρόνη. Η αμιωδαρόνη μάλιστα μου δημιούργησε τελικά πρόβλημα με το θυρεοειδή μου. Έχω κάνει αμέτρητα ηλεκτροκαρδιογραφήματα και υπερηχοκαρδιογραφήματα. Ο οργανισμός μου έπεσε πάρα πολύ. Δεν μπορούσα να κρατηθώ όρθια ή ξύπνια για πολλές ώρες. Με λίγα λόγια δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Είχα κατάθλιψη. Η ψυχολογία μου ήταν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Πριν να συμβούν όλα αυτά, η ζωή μου ήταν πολύ έντονη και μου φαινόταν αδιανόητο να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Σήμερα, μετά από 3,5 χρόνια βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Οι γνώσεις που απέκτησα σταδιακά για το νόσημα με βοήθησαν να διώξω το φόβο του θανάτου και να αισθανθώ μεγαλύτερη ασφάλεια και σταθερότητα. Κατάλαβα ότι ένας νέος άνθρωπος με μυοκαρδιοπάθεια μπορεί να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Τις πληροφορίες για την νόσο, μου τις έδωσαν κυρίως οι γιατροί μου. Απέφυγα να ψάξω στο internet γιατί φοβήθηκα ότι τα μηνύματα που θα έπαιρνα θα ήταν ασαφή.
Όλα είναι πλέον πολύ καλύτερα!! Οι αρρυθμίες έχουν μειωθεί αρκετά και ο οργανισμός μου έχει δυναμώσει πάρα πολύ! Συνεχίζω να προσέχω και να εξετάζομαι αλλά πλέον μπορώ να ζω ξανά!!
Ήταν τρία πολύ δύσκολα χρόνια αλλά σημασία έχει μόνο ένα πράγμα: η ζωή είναι πολύτιμη για να την αφήνουμε να πηγαίνει χαμένη!!! δεν χρειάζεται να πλησιάσουμε στο να τη χάσουμε για να καταλάβουμε την αξία της! Η ζωή είναι μπροστά μας με όποια εμπόδια κι αν εμφανιστούν!!